چه چیزی در مورد قطب جنوب واقعیت دارد، آیا واقعا کسانی هستند که در آن زندگی کنند؟ - مبصر کلاس

به گزارش مبصر کلاس، زومیت نوشت: تا پیش از ساخت اولین ایستگاه های پژوهشی در قرن بیستم، هیچ انسانی ساکن جنوبگان نبود؛ اما احتمالاً در زمان های دور افرادی از آنجا بازدید کرده بودند.

انسان ها آن قدر دیر روی سیاره قدم گذاشتند که نه تنها از مزیت زندگی در جنوبگان در زمانی که سکونت پذیر بود، بی بهره ماندند، بلکه به لطف رانش قاره ای امکان راه یافتن به آن با پای پیاده را نیز از دست دادند. بااین حال، توانایی انسان در سکونت در بسیاری از منطقه ها دور از دسترس و نامساعد، این سوال را مطرح می کند که آیا اجداد ما در دوران باستان توانسته بودند جنوبگان را ببینند و روی آن قدم بگذارند؟

هرچند موقعیت مکانی جنوبگان در مقایسه با سایر قاره ها برای مدت طولانی تری ثابت بوده، مطمئناً همیشه یخبندان نبوده است. در طول دوره کرتاسه، زمانی که زمین گرم تر بود، جنگل های بارانی در اطراف سواحل جنوبگان وجود داشت. حتی زمستان های طولانی این قاره نیز دایناسورهای ساکن در آن را نمی ترساند. با این حال، آن دوره مربوط به مدت ها قبل از ظهور اولین انسان ها در زمین است. حتی انسان های اولیه مانند انسان راست قامت (هومو ارکتوس) مدت ها بعد روی سیاره قدم گذاشتند.

در نتیجه، بعید است که جنوبگان بدون داشتن فناوری مدرن، حتی در دوره های میان یخچالی سکونت پذیر بوده باشد. علاوه بر این، دوره های گرم بدترین زمان برای سکونت در این مکان بود. سطح بالای دریاها در طول دوره های میان یخچالی که ناشی از ذوب جزئی جنوبگان و گرینلند بود، دریاهای اطراف این قاره را به سدی گسترده تر از امروز تبدیل می کرد.

بعید است که جنوبگان بدون وجود فناوری مدرن سکونت پذیر بوده باشد

بسیاری از افرادی که فیلم علمی تخیلی بیگانه علیه غارتگر محصول سال 2004 را اثری واقعی می دانند، تصور می کنند که تمدن های باستانی با استفاده از فناوری های پیشرفته در زیر یخ ها شهر ساخته اند، اما هیچ شواهدی برای تأیید این قبیل فرضیه ها وجود ندارد. هیچ مدرکی پشت عنوان خنده دار باستان شناسی بزرگ پنهان نیست.

البته اینطور هم نیست که بگوییم تاریخ تعامل انسان و جنوبگان قطعاً به دست اروپایی ها آغاز شده است. دستاوردهای بی نظیر اهالی جزایر پلی نزی در مسیریابی و دسترسی آن ها به مکان های دورافتاده ای مانند نیوزیلند، هاوایی و جزیره ایستر، نشان می دهد که یافتن سرزمین های جنوبی دورافتاده تر و بزرگ تر، هرچند نامساعدتر، برای آن ها خیلی هم سخت و پیچیده نبوده است.

گروهی از محققان به هدایت دکتر پریسیلا وهی از دانشگاه اتاگو در نیوزیلند، به سراغ بررسی ارتباط مائوری ها با جنوبگان رفتند. وهی و همکارانش به شواهدی اشاره می کنند که نشان می دهد مردم بومی نیوزیلند از وجود جنوبگان مطلع بودند. نهنگ ها ازجمله گونه هایی از آن ها که از سواحل جنوبگان تغذیه می کنند و برای تولیدمثل به سمت شمال می روند، در فرهنگ مائوری نقش عمده ای دارند.

به نظر می آید داستان دریانوردی به نام هوی رانیورا که احتمالا در پی نهنگ های مهاجر، قایق خود را به سمت اقیانوس منجمد جنوبی راند، به حدود 1400 سال پیش بازمی گردد. کسی نمی داند که او در این ماجراجویی چقدر به جنوبگان نزدیک شد. با این حال نامی بومی به معنای اقیانوس یخ زده (Te tai-uka-a-pia) در اشاره به آب هایی که او درنوردید، به جا مانده است که نشان می دهد یک نفر حداقل یخ ها و شاید حتی خود سرزمین جنوبگان را به چشم دیده بود.

البته، فاصله بین مجمع الجزایر تیرا دل فوئگو در آمریکای جنوبی (میان شیلی و آرژانتین) و شبه جزیره جنوبگان، از فاصله بین نیوزیلند و جنوبگان خاوری کوتاه تر است. اما هیچ مدرکی وجود ندارد که بگوید مردم یاغان (اهالی بومی منطقه) نیز مانند اهالی پلی نزی به خلق سفرهای حماسی و ماجراجویانه پرداخته باشند. تا همین اواخر تصور می شد که یاغان ها هرگز از سواحل خودشان دور نشده اند.

دیدگاه فوق اخیراً زیر سؤال رفته است. اکنون شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بومیان آمریکا در جزایر فالکلند (در اقیانوس اطلس جنوبی) حضور داشته اند و احتمالاً در قرن چهاردهم، برای مدت کوتاهی در این جزایر ساکن بوده اند. در واقع، سرنخ های غیرقطعی بیشتری وجود دارد که نشان می دهد چنین بازدیدهایی از هزاران سال قبل آغاز شده است.

ادعاهای مربوط به بازدید بومیان آمریکای جنوبی از جنوبگان شواهد محکمی ندارد؛ اما اگر حقیقت داشته باشد، نتیجه می گیریم که افراد دیگری نیز مدت ها پیش از کاشفان اروپایی از جنوبگان دیدن کرده اند. گذرگاه دریک که بین جزایر شتلند جنوبی و آمریکای جنوبی قرار گرفته، حدود 800 کیلومتر عرض دارد که کمتر از دو برابر فاصله بین فالکلند و سرزمین اصلی آمریکای جنوبی است.

مردم پیش از عصر اکتشافات مدرن شاید از وجود جنوبگان مطلع بودند

دریک گذرگاهی بسیار ناهموار و حتی از اقیانوس اطلس جنوبی نیز خطرناک تر است. اگر مردم به فالکلند سفر کرده باشند، غیرممکن نیست که درحدود همان زمان به زنجیره جزیره های اطراف جنوبگان نیز رسیده باشند. از آن جزیره ها تا سرزمین جنوبگان راه بسیار کوتاهی باقی است.

با این حال، با وجود ادعاهای فراوان، هیچ مدرک مطمئنی مبنی بر رسیدن اهالی آمریکای جنوبی به جنوبگان گزارش نشده است. علاوه بر این، اگر مردم نمی توانستند با استفاده از فناوری های روز سکونتگاهی دائمی در فالکلند بسازند، پس سرزمین اصلی و جزایر جنوبگان نیز برای آن ها جذابیت چندانی نداشته است.

در نتیجه، کاملاً امکان پذیر است که مردم پیش از عصر اکتشافات مدرن از وجود جنوگان مطلع بوده باشند و حتی آنجا را از نزدیک دیده باشند. اما شواهد به جامانده بسیار مبهم است و قطعا یافته محکمی از آن ها درنمی آید.

کاوش های باستان شناسی در جنوبگان موضوعی جدی است، اما بیشتر آن ها بر میراث به جامانده از کاوشگران قرون 19 و 20 و افراد ماجراجویی که با اهداف کم خطرتر نهنگ ها را دنبال می کردند، متمرکز شده است. اگر بازدیدنمایندگان پیشین ردی از خود به جای گذاشته باشند، یافتن آثار حضور آن ها قطعاً آسان نخواهد بود.

227323