باورش سخت است، اما این وسایل عجیب کاربرد رادار دارند! - مبصر کلاس

به گزارش مبصر کلاس، مجله تصویری سلاح - پیش از اختراع رادار، ارتش های دنیا برای شناسایی دشمن و نظارت بر نیرو های خود به روش های ابتدایی تر دیگری متکی بودند.

به گزارش عصر ایران، در جنگ جهانی اول، هر دو طرف درگیر استفاده از هواپیما را شروع نموده بودند، اما آلمانی ها از زپلین - نوعی کشتی هوایی - نیز برای بمباران اهداف دشمن استفاده می کردند، اما در جنگ جهانی دوم بود که جنگ در آسمان ها به واقع شکل گرفت. بمباران با استفاده از هواپیما از ویژگی های کلیدی راهبرد های نظامی هم نیرو های متفقین و هم نیرو های متحدین بود.

اگر هواپیما های دشمن شناسایی می شدند، هواپیما های جنگنده برای مقابله با آن ها به پرواز در می آمدند.

موقعیت یاب آکوستیک؛ دستگاهی برای شناسایی هواپیما ها پیش از معرفی رادار

بدون رادار، دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک از اهمیت ویژه ای برای شناسایی هواپیما های دشمن برخوردار بودند. صدای پیشرانه هواپیما از کیلومتر ها دورتر قابل شنیدن بود، و بر همین اساس ساخت این دستگاه آشکارساز در دستور کار بخش پژوهش و توسعه نظامی کشور ها قرار گرفته بود.

بعضی از این دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک کوچک و قابل حمل بودند. هر فردی حتی در حال حرکت می توانست از این دستگاه ها برای آنالیز نزدیک شدن هواپیما ها استفاده کند.

موقعیت یاب آکوستیک قابل حمل که به وسیله دو سرباز آلمانی پوشیده شده است. سال 1917

با این وجود، امکان تشخیص هواپیما ها از فواصل دورتر، امکان واکنش و پاسخ بهتر را نیز فراهم می کرد، از این رو، دستگاه های بزرگ تر و پیچیده تر موقعیت یاب آکوستیک برای شناسایی هواپیما های دشمن فراوری شدند.

موقعیت یاب های آکوستیک از اواسط جنگ جهانی اول تا سال های اولیه جنگ جهانی دوم برای تشخیص هواپیما ها به وسیله دریافت صدای پیشرانه آن ها بکار گرفته شدند.

این دستگاه به طور معمول از یک بخش شیپور مانند بزرگ که به وسیله لوله هایی به هدفون روی گوش های اپراتور متصل بود، تشکیل می شد.

موقعیت یاب آکوستیک ژاپنی در حال استفاده

استفاده از دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک در جنگ های جهانی اول و دوم

بریتانیایی ها توجه ویژه ای به دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک داشتند و شبکه ای گسترده از آینه های صوتی که از جنگ جهانی اول تا جنگ جهانی دوم بکار گرفته شدند را توسعه دادند.

در دهه 1930، ژاپنی ها موقعیت یاب های آکوستیک به نام توبای جنگی (War Tuba) را توسعه دادند. از این دستگاه ها طی جنگ جهانی دوم استفاده شد. اما با توسعه فناوری های هواپیما، معرفی محصولات سریع تر و استفاده گسترده تر از رادار، توبا های جنگی ژاپنی نیز منسوخ شدند.

همچون دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک، بریتانیایی ها توجه ویژه ای به توسعه فناوری رادار داشتند. رادار ابتدا در اواسط دهه 1930 در انگلیس توسعه یافت. توسعه فناوری رادار طی این دهه در چند کشور دیگر نیز شروع شد.

سامانه موقعیت یاب آکوستیک در جنوب انگلیس. دهه 1930

در زمان شروع جنگ جهانی دوم، هم انگلیس و هم آلمان دارای سامانه های راداری ساده و اولیه بودند. با افزایش شدت جنگ و بمباران مداوم بریتانیا به وسیله آلمانی ها، نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا استفاده از سامانه رادار به عنوان بخش مرکزی راهبرد دفاعی خود را با جدیت بیشتری دنبال کرد.

این در شرایطی بود که آلمانی ها توجه چندانی به توسعه فناوری رادار خود نداشتند، زیرا آدولف هیتلر بیشتر بر حملات تهاجمی تا اقدامات دفاعی متمرکز بود.

با توجه به افزایش سرعت هواپیما ها در آن موقع، موقعیت یابی آکوستیک می توانست برای ارائه هشدار فقط چند دقیقه پیش از حمله هواپیما ها کارایی داشته باشد. ایستگاه های موقعیت یاب آکوستیک بریتانیایی ها اگرچه طی جنگ جهانی دوم عملیاتی باقی ماندند، اما بیشتر به عنوان پشتیبان برای فناوری رادار عمل می کردند.

پس از سرانجام جنگ جهانی دوم و توسعه هرچه بیشتر فناوری رادار، استفاده از دستگاه های موقعیت یاب آکوستیک نیز کنار گذاشته شد.

یک جفت آمپلی فایر غول پیکر که به وسیله سرویس نیروی دریایی آمریکا برای موقعیت یابی و ارتباط با هواپیما ها استفاده می شد. سال 1925

موقعیت یاب آکوستیک ساخته شده در چکسلواکی. دهه 1920

موقعیت یاب آکوستیک شخصی که به وسیله سرباز هلندی پوشیده شده است. دهه 1930

آزمایش موقعیت یاب آکوستیک شخصی در هلند که به واسطه گوشی های بزرگ تر عملکرد بهتری ارائه می کرد. دهه 1930

موقعیت یاب آکوستیک پرین ساخت فرانسه. دهه 1930

موقعیت یاب آکوستیک آلمانی در حال استفاده

بازدید امپراتور هیروهیتو از موقعیت یاب آکوستیک که به نام توبای جنگی شناخته می شد.

سامانه موقعیت یاب آکوستیک در انگلیس. دهه 1930

سامانه موقعیت یاب آکوستیک در آلمان. سال 1939

سربازان سوئدی هنگام استفاده از سامانه موقعیت یاب آکوستیک. سال 1940